Με πόση άραγε ευχαρίστηση θα το ‘χεις κάποτε αντικρίσει

Ένα μονάχο ρόδο πορφυρό που πάει απ’ το λευκό να ξεμυτίσει;

Ή, να το πω αλλιώς, ένα κεράσι, κόσμημα σωστό,

Το έχεις δει σε έναν κρίνο ολόλευκο να κρύβεται χωστό;

Κι έχεις ποτέ παρατηρήσει πώς λάμπει σαν το αίμα

Μια φράουλα ολόφρεσκη μισοπνιγμένη μες στην κρέμα;

Ή μήπως έχεις δει ρουμπίνια πλούσια να κοκκινίζουν

Σε ακριβά μαργαριτάρια ανάμεσα που απ’ την Ανατολή γυρίζουν;

Να, έτσι κάπως σαν αυτό, σαν όλα τούτα δηλαδή

Είναι για μένα η κάθε εξαίσια του στήθους της θηλή.

[μτφ. Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος]

HAVE ye beheld (with much delight)
A red rose peeping through a white ?
Or else a cherry, double grac’d,
Within a lily centre plac’d ?
Or ever mark’d the pretty beam
A strawberry shows half-drown’d in cream ?
Or seen rich rubies blushing through
A pure smooth pearl and orient too ?
So like to this, nay all the rest,
Is each neat niplet of her breast.

Robert Herrick (1591–1674).