Η ζωή συχνά «λησμονεί των ισχυρών της ημέρας τα έργα, / πεισματικά φυλάγοντας κάτι μικροπράγματα: / μια πράξη αγνή, ή ένα ποίημα, / γραμμένο από άνθρωπο μοναχικό / κάποιο απομεσήμερο θλιμμένο».
«Ίβυκο ερωτομανέστατο», τον είχαν αποκαλέσει οι αρχαίοι. Δύο ποιήματά του μεταφρασμένα.
Η νέα εκδοτική απόπειρα του Free Thinking Zone και το καινούριο μου βιβλίο με ποιήματα (και λίγοι στίχοι του Μίμη Σουλιώτη).
Ένα από τα σημαντικότερα διηγήματα του Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο ήρωας του οποίου ενσαρκώνει το ιδανικό πρότυπο ζωής για τον συγγραφέα αυτόν: την ολοκληρωτική άρνηση κάθε εργασίας και κάθε συμμετοχής σε αυτή τη μορφή κοινωνίας.
Οι εκτιμήσεις για την ποίηση του καιρού μας, που κατ’ έθιμον τέτοια εποχή τολμάμε να διατυπώνουμε, δεν μπορεί παρά να είναι παρακινδυνευμένες και πάντως υποκειμενικές και βιαστικές. Αλλά τις επιχειρούμε.
«Τι χιούμορ σ’ όλους τους μεγάλους ποιητές!» Λουί Αραγκόν. Για το χιούμορ στην ποίηση και για το χιούμορ του Νίκου Καρούζου.
Εννέα φορές στο διάστημα μιας τριακονταετίας έχει ασχοληθεί ο Φίλιπ Ροθ με τον ήρωά του Νέιθαν Ζούκερμαν. Κι εμείς άλλες τόσες.
Ένα -ιδιότυπο- ποίημα του Αντρέ Μπρετόν.
Πώς περνάμε από το ένα βιβλίο στο άλλο και ένας Σαίξπηρ αποτυχημένος.
Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος 