Για το μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Μαλούφ «Λύτρα», στο οποίο ο συγγραφέας επαναδιαπραγματεύεται το συγκλονιστικότερο επεισόδιο της Ιλιάδας, τη νυχτερινή επίσκεψη του Πρίαμου στον Αχιλλέα
Δύο πρόσωπα: ο ένας πίνει, ρωτάει, εξηγεί, διαπραγματεύεται. Ο άλλος, ανυποχώρητος, έχει τον τελευταίο λόγο.
Paul Kalanithi, Όταν η ανάσα γίνεται αέρας, μτφ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. Πατάκη
«Πελιδνά άμεμπτος, θλιβερά σεβαστός, αθεράπευτα μόνος», είναι ο Μπάρτλεμπυ, ο γραφιάς του Χέρμαν Μέλβιλ.
«Δεν αποκοιμούμαι ποτέ χωρίς ν’ αναγνώσω. Εάν πέπρωται να χάσω το φως των οφθαλμών, ας έχω τουλάχιστον την παρηγορίαν ότι τους εχρησιμοποίησα»
«Αν είναι η μοίρα κάποιου ν’ αλλάξει τον κόσμο, υποχρέωσή του είναι πρώτα ν’ αλλάξει τον εαυτό του».
Ο Πολ Ντεζαλμάντ δίνει τον λόγο στα ίδια τα βιβλία και τα ακούει να μιλάνε για τους αναγνώστες και τους συγγραφείς που έχουν γνωρίσει, για τα βιβλιοπωλεία και για την ανάγνωση, για τον δανεισμό και για το τέλος που φοβούνται.
Αντρές Τραπιέγιο, Θερβάντες, Ο συγγραφέας πίσω από το ήρωα, μτφ. Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, εκδ. Μεταίχμιο
Ο Bukowski, ο Carver και για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για βρόμικο ρεαλισμό
Για το βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη «Αρχή Σοφίας και κατακόκκινα όνειρα – Πίστη και έρωτας στον Τ.Κ. Παπατσώνη», εκδόσεις Πόλις.
