Καλώς ήρθατε στην Ταγγέρη. Έχετε να δηλώσετε κάτι;

Έχω στον σάκο μου το πρώτο βιβλίο με ποιήματά μου, που μόλις κυκλοφόρησε, κι έχω πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου την εικόνα ενός κοριτσιού, όπως τ’ αντίκρισα πρώτη φορά όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών κι αυτή θα ‘ταν σίγουρα μικρότερη από μένα. Την αγάπησα από εκείνη τη στιγμή παράφορα κι άλλον τρόπο ν’ αγαπάω δεν γνώρισα στη ζωή μου. Την είδα να περνάει τον δρόμο βιαστική· ήμουν στον σταθμό του ηλεκτρικού και καθόμουν γέρνοντας στα κάγκελα και καπνίζοντας επιδεικτικά μέχρι να έρθει το τρένο για το κέντρο. Διέσχιζε τον δρόμο και ήταν μελαψή, είχε ίσια μακριά μελαχρινά μαλλιά και φορούσε ένα κοντό κόκκινο φουστάνι και ίδιο χρώμα καλσόν. Στους ώμους της είχε ένα καρό κασκόλ που, όπως έτρεξε για να περάσει τον δρόμο, μια ριπή του ανέμου, εν’ απαλό αεράκι που έκρινε τη ζωή μου, της το ‘ριξε χάμω. Έσκυψε να το πιάσει και, καθώς το τύλιγε πάλι στον λαιμό της, έριξε μια ματιά προς τα πάνω και για μια στιγμή, για μιαν ελάχιστη στιγμή μόνο, χαμογέλασε κοιτώντας προς το μέρος μου. Μετά χάθηκε στη στροφή του δρόμου κι εγώ μπήκα στο τρένο που ξεκίνησε με θόρυβο.

Δεν θυμάμαι τίποτε άλλο από κείνη, δεν πρόλαβα να την κοιτάξω περισσότερο. Την ερωτεύτηκα ακαριαία κι ας μην την ξανάδα ποτέ από τότε· κι ας πέρασα ώρες ολόκληρες, για πολλούς μήνες στη σειρά, καπνίζοντας ακουμπισμένος στα κάγκελα του σταθμού με το βλέμμα μου στον δρόμο προσηλωμένο, μήπως και περάσει πάλι από κει. Γι’ αυτήν έγραψα τα πρώτα μου ποιήματα, γι’ αυτήν βάδισα, μέρες και νύχτες ατελείωτες, στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης, γι’ αυτήν έγραψα όλα τα ποιήματά μου ως σήμερα και τώρα, που τα ‘βγαλα επιτέλους σε βιβλίο, νιώθω ότι μπορώ πια να φύγω, νιώθω ότι πια μπορώ να αγαπήσω ξανά. Γιατί διάλεξα την Ταγγέρη; Δεν ξέρω κι εγώ καλά-καλά· ξεκίνησα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Ίσως γιατί οι γυναίκες εδώ είναι μελαψές, ίσως γιατί, κατά τύχη, διάβαζα Πωλ Μπόουλς τις προάλλες, ή, ίσως, να ήρθα εδώ, για να χαθώ μέσα στην έρημο, στον τελειότερο λαβύρινθο που υπήρξε ποτέ – μετά την αγάπη.

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος