Το άνθος

Αυτό το άνθος δεν πρέπει νάτανε για μας
Εμείς κατηναλώσαμεν ολόκληρον τον χρόνον της ημέρας μας
Σε αφελείς και αδέξιες επιδόσεις.
Ατημέλητοι, με το χέρι στην τσέπη, περιπλανήθημεν
Ανά τους δρόμους και τας πλατείας αυτής της πόλεως.
Ιδανικά αδιάφοροι, εγκαταλείψαμε την προσοχή μας
Σε κάθε λογής επουσιώδεις περισπασμούς.
Σπαταλήσαμε απερίσκεπτα την περιουσία μας,
Αγοράζοντας και μασουλώντας συνεχώς
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!
Είναι, νομίζομεν, περιττό να τονισθή
Ότι απέσχομεν από κάθε σκέψη σχετικής με συστηματικάς δραστηριότητας-
Ή, πόσω μάλλον, με ιπποτικά κατορθώματα
Ή ιδανικούς έρωτες και τα παρόμοια.
Κυρίως ειπείν: απέσχομεν από πάσαν σκέψιν!
Αυτό το άνθος, επομένως, δεν πρέπει νάτανε για μας.
Γιατί, όταν περί το μεσονύκτιον, επιστρέφοντας,
Διερχόμεθα από εκείνον τον ημίφωτο δρομάκο,
Όταν, λέγω, πίσω από τα βαριά παραπετάσματα
Του υψηλοτέρου παραθύρου ενός παμπάλαιου μεγάρου
Πρόβαλε κείνο το αβρό παρθενικό χεράκι
Και μας το επέταξε τρέμοντας,
Εμείς, όλως ανέτοιμοι και αναρμόδιοι ως είμεθα,
Το αρπάξαμε μηχανικά στον αέρα
Και το φάγαμε-
Το άνθος! Καταλαβαίνετε;
Το φάγαμε, το μασουλήσαμε και αυτό,
Με την ίδια ακριβώς ανευθυνότητα
Που όλη τη μέρα μασουλούσαμε
Στραγάλια και παστέλια και μαντζούνια!..
Ώ ! ασφαλώς, ασφαλώς!
Αυτό το άνθος δεν πρέπει,
Δεν μπορεί να ήτανε για μας!..

Περί Εκατόγχειρος [ελάχιστη επιλογή]

«Αυτή προκήρυξη πρέπει να πάει από χέρι σε χέρι», ειπώθηκε σε μια συνωμοτική συνεδρίαση. «Δώστε τη σ’ εμένα!», πρότεινε ο Εκατόγχειρ.

Ο Εκατόγχειρ εκτιμούσε ιδιαιτέρως έναν βραδύγλωσσο επειδή του έλεγε: «Ασπάζομαι τας χειρ-χειρ-χειρ-χείρας σας».

Ο Εκατόχγειρ στάθηκε εμπρός στο ορφανοτροφείο, ύψωσε τα χέρια του και ικέτευε τους περαστικούς: «Μην αδικείτε τας χείρας και τα ορφανά!».

Μετά την επίσκεψη του Εκατόγχειρος η χειρομάντις μεταφέρθηκε στο ψυχιατρείο.

Η εξακρίβωσι της γνησιότητας των ιδιοχείρων κειμένων του Εκατόγχειρος προκαλεί δισεπίλυτα προβλήματα στη γραφολογία.

Ο Εκατόγχειρ απελύθη ως καθηγητής από τη δημοτικιστική σχολή κωφαλάλων λόγω υπερβολικού πλούτου λεξιλογίου.

Ο Εκατόγχειρ προσπάθησε να κατακτήσει την Αφροδίτη της Μήλου: «Θα σου δώσω όσα θέλεις».

Σ’ έναν ρομαντικό περίπατο χέρι-χέρι, ο Εκατόγχειρ αποτόλμησε μια εξομολόγηση: «Σας αγαπώ τρελά όλες σας. Ελάτε στις αγκαλιές μου!».

Αλέξανδρος Σχινάς

Ο Αλέξανδρος Σχινάς (1924-2012) γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στο Βαρβάκειο Γυμνάσιο και σπούδασε στο Χημικό τμήμα της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας (1947-1949) άρχισε να ταξιδεύει, κυρίως σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης ως το 1959, οπότε εγκαταστάθηκε οριστικά στην τότε Ομοσπονδιακή Γερμανία. Από εκεί συνεργάστηκε με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (1963-1965), την ΕΡΤ (μετά το 1974), και το σταθμό της Deutsche Welle στην Κολωνία. Από την τελευταία θέση του ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας στην Ελλάδα. Συνεργάστηκε με ελληνικά και γερμανικά λογοτεχνικά περιοδικά. Πέθανε στο Έσσεν της Γερμανίας, όπου ζούσε, στις 7 Φεβρουαρίου 2012, σε ηλικία 88 ετών.

Ο Αλέξανδρος Σχινάς τοποθετείται στη μεταπολεμική γενιά της ελληνικής πεζογραφίας με το έργο του «Αναφορά περιπτώσεων». Θεματικά κινείται γύρω από το γνωστό άξονα των συγχρόνων του πεζογράφων (το παράλογο του πολέμου, η εκμηδένιση του ανθρώπου από το απάνθρωπο σύστημα της εξουσίας, η αγωνία για το μέλλον της ανθρωπότητας, ο έρωτας ως μοναδική ελπίδα), ενώ η συμβολή του στην ανανέωση του νεοελληνικού αφηγηματικού λόγου έγκειται κυρίως στον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο ανέτρεψε την παραδοσιακή αφηγηματική φόρμα, με δημιουργικές επιρροές από συγγραφείς όπως ο Φραντς Κάφκα και ο Τζωρτζ Όργουελ και σταδιακή αποκρυστάλλωση ενός προσωπικού ύφους γραφής, με βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα την κατάργηση τόσο της τοποθέτησης των γεγονότων σ’ ένα συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο, όσο και της διάκρισης ανάμεσα στην εξωτερική πραγματικότητα και την εσωτερίκευσή της από τους ήρωες του συγγραφέα.