οφείλουμε

οφείλουμε να φέρουμε

το δικό μας φως

στο

σκοτάδι.

.

κανείς δεν πρόκειται

να το κάνει αυτό

για μας.

.

καθώς τα μικρά αγόρια

κατεβαίνουν

με τα σκι τους

τις πλαγιές

.

καθώς ο ψήστης

εισπράττει

τον τελευταίο μισθό του

.

καθώς το σκυλί κυνηγάει

το σκυλί

.

καθώς ο μαιτρ του σκακιού

χάνει πολύ περισσότερα

από ένα παιχνίδι

.

οφείλουμε να φέρουμε

το δικό μας φως

στο

σκοτάδι.

.

κανείς δεν πρόκειται

να το κάνει αυτό

για μας,

.

καθώς όποιος είναι μόνος

τηλεφωνεί

σ’ οποιονδήποτε

οπουδήποτε

.

καθώς το μεγάλο κτήνος

τρέμει

από τους εφιάλτες

.

καθώς η τελευταία περίοδος

τελειώνει σιγά

σιγά

.

κανείς δεν πρόκειται

να το κάνει αυτό

για μας.

τους καλύτερους από τους παράξενους

δεν θα τους συναντήσεις συχνά

γιατί όπου είναι το πλήθος

εκείνοι

δεν είναι.

.

τούτοι οι παράξενοι δεν είναι

πολλοί

όμως απ’ αυτούς

προέρχονται

οι λίγες

καλές ζωγραφιές

οι λίγες

καλές συμφωνίες

τα λίγα

καλά βιβλία

και τ’ άλλα

έργα.

.

κι από τους

καλύτερους απ’ τους

παράξενους

τίποτα

ίσως.

.

αυτοί είναι

οι ίδιοι

ζωγραφιές

οι ίδιοι

βιβλία

οι ίδιοι

μουσική

οι ίδιοι

έργο.

.

καμιά φορά σκέφτομαι

πως τους

βλέπω – ας πούμε

ένας

γέρος

που κάθεται σε

κάποιο παγκάκι

με κάποιον ιδιαίτερο

τρόπο

.

ή

ένα βιαστικό πρόσωπο

που πάει απ’ την

αντίθετη κατεύθυνση

σ’ ένα περαστικό

αυτοκίνητο

.

ή

είναι μια συγκεκριμένη κίνηση

των χεριών

ενός αγοριού ή ενός

κοριτσιού

την ώρα που βάζει σε σακούλες

τα μαναβικά

στο σούπερ μάρκετ.

.

καμιά φορά

μπορεί να ‘ναι ακόμη και κάποιος

που έχεις

ζήσει μαζί του

για λίγο

καιρό –

θα προσέξεις

μια

γρήγορη λάμψη

στη ματιά

που δεν την είχες

ξαναδεί απ’ αυτόν

άλλη φορά.

.

καμιά φορά

δεν θα προσέξεις την

ύπαρξή τους

παρά

ξαφνικά

σε μια

ζωηρή

ανάμνηση

λίγους μήνες

λίγα χρόνια

αφού θα ‘χουνε

φύγει.

.

θυμάμαι

έναν

τέτοιο –

ήταν περίπου

20 χρονών

και κοιτούσε μες

σ’ ένα ραγισμένο

καθρέφτη

στη Νέα Ορλεάνη

.

ένα πρόσωπο που ονειρευόταν

ενάντια στα

τείχη του

κόσμου

.

πού

πήγα

άραγε;

ένας άγριος, φρέσκος άνεμος που φυσάει…

δεν θα ‘πρεπε να κατηγορώ μόνο τον πατέρα μου, όμως

αυτός ήταν ο πρώτος που μου γνώρισε το

ωμό και ηλίθιο μίσος.

ήταν στ’ αλήθεια ο καλύτερος σε αυτό: το καθετί και τα πάντα τον

τρέλαιναν – πράγματα με τις πιο ασήμαντες συνέπειες έφερναν αμέσως το μίσος του

στην επιφάνεια

κι έμοιαζε εγώ να ήμουν η κύρια πηγή της

οργής του.

δεν τον φοβόμουν

τα ξεσπάσματά του όμως μ’ αρρώσταιναν μέσα μου

γιατί αυτός ήταν ο κόσμος μου τότε

κι ήταν ένας κόσμος φρίκης, δεν θα ‘πρεπε όμως να κατηγορώ μόνο

τον πατέρα μου

γιατί όταν έφυγα από κείνο το… σπίτι… συνάντησα τους ομοίους του

παντού: ο πατέρας μου ήταν απλώς ένα κομμάτι του

συνόλου, αν και στο μίσος ήταν ο καλύτερος

απ’ όσους επρόκειτο να γνωρίσω ποτέ.

κι άλλοι όμως ήταν πολύ καλοί σ’ αυτό: κάποιοι απ’ τους

εργοδότες, κάποιοι απ’ τους αλήτες στους δρόμους, κάποιες απ’ τις γυναίκες

που επρόκειτο να ζήσω μαζί τους,

οι περισσότερες απ’ τις γυναίκες ήταν προικισμένες στο

να μισούνε – να κατηγορούν τη φωνή μου, τις πράξεις μου, την ύπαρξή μου

να με κατηγορούν

γι’ αυτά που εκείνες, στο παρελθόν, δεν είχαν

πετύχει.

δεν ήμουν παρά ο στόχος της δυσφορίας τους

και κατά κάποια έννοια

με κατηγορούσαν

γιατί δεν ήμουν ικανός να τις σηκώσω

από ένα αποτυχημένο παρελθόν· αυτό που δεν υπολόγιζαν ήταν

πως κι εγώ είχα τις σκοτούρες μου – κι οι περισσότερες απ’ αυτές προέρχονταν

απ’ το ότι απλώς ζούσα μαζί τους.

.

είμαι ένα χαζό είδος ανθρώπου, γίνομαι εύκολα ευτυχισμένος ή ακόμη και

ηλιθιωδώς ευτυχισμένος χωρίς λόγο σχεδόν

κι όταν μένω μόνος μου τον περισσότερο καιρό είμαι ευχαριστημένος.

.

έχω όμως ζήσει τόσο καιρό με αυτό το μίσος

που

η μοναδική μου ελευθερία, η μοναδική μου γαλήνη είναι όταν είμαι μακριά

τους, όταν είμαι οπουδήποτε αλλού, δεν έχει σημασία πού –

μια χοντρή σερβιτόρα που μου φέρνει ένα φλιτζάνι καφέ

είναι συγκριτικά

σαν ένας φρέσκος άγριος άνεμος που φυσάει…

ο Βιασμός της Παρθένου Μαρίας

το να ξεγυμνώνεσαι στο χαρτί

κάποιους τους τρομοκρατεί

κι

έτσι πρέπει:

όσο πιο πολλά αποκαλύπτεις

τόσο πιο εκτεθειμένο αφήνεις τον

εαυτό σου

σ’ αυτούς που αυτοαποκαλούνται

“κριτικοί”.

προσβάλλονται τούτοι από τ’ απρο-

κάλυπτα καμώματα των

τρελαμένων.

προτιμάνε η ποίησίς τους να είναι

καλυμμένη

ήπια και

σχεδόν

ανερμήνευτη.

το παιχνίδι τους έχει παραμείνει α-

πρόσβλητο εδώ και

αιώνες.

υπήρξε ανέκαθεν ο ναός των

ξιπασμένων και των

υποκριτών.

το να παραβιάζεις αυτό το άδυτο

είναι γι’ αυτούς κάτι σαν

τον Βιασμό της Παρθένου Μαρίας.

.

και πέρα απ’ αυτό, θα τους κόστιζε

επίσης

τις συζύγους τους

τ’ αυτοκίνητά τους

τις φιλενάδες τους

τις δουλειές τους στο

Πανεπιστήμιο.

οι Ακαδημαϊκοί έχουν πολλά να

φοβούνται

και θα πολεμήσουν πολύ βρόμικα πριν

πεθάνουν

.

εμείς όμως

είμαστε έτοιμοι από καιρό

.

ερχόμαστε απ’ τα σοκάκια

κι από τα μπαρ κι από τις

φυλακές

.

δεν μας νοιάζει πώς γράφουν

εκείνοι την ποίηση

.

επιμένουμε όμως πως υπάρχουν

κι άλλες φωνές

κι άλλοι τρόποι να δημιουργήσεις

κι άλλοι τρόποι να ζήσεις τη

ζωή

.

και σκοπεύουμε ν’

ακουστούμε, ν’ ακουστούμε, ν’

ακουστούμε

.

σε αυτή τη μάχη ενάντια στους

Αιώνες του Εγγενούς

Θανάτου

.

ας γίνει γνωστό πως

είμαστε εδώ και πως

σκοπεύουμε να

μείνουμε.

Μετάφραση Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος