Σηκώνεσαι κι ανοίγουν τα νερά

Ξαπλώνεις και θάλλουν τα νερά

.

Είσαι το νερό που από την άβυσσό του επιστρέφει

Είσαι το έδαφος που βγάζει ρίζες

Και πάνω του τα πάντα εγκαθίστανται

.

Φυσαλίδες ησυχίας δημιουργείς μες στων θορύβων την έρημο

Ύμνους της νύχτας τραγουδάς με του ουράνιου τόξου τις χορδές

Είσαι παντού τους δρόμους όλους καταργείς

.

Τον χρόνο θυσιάζεις

Στην αιώνια νεότητα της σταθερής φλόγας

Που σκεπάζει τη φύση αναδημιουργώντας την

.

Εσύ γυναίκα δίνεις στον κόσμο ένα σώμα πάντα το ίδιο

Το δικό σου

.

Είσαι η ομοιότητα

.

[μτφ. Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος]