Δημήτρης Πέτρου, Α΄ Παθολογική [ποιήματα], εκδ. Μικρή Άρκτος, 2013

Κάποια από τα ποιήματα της πρώτης ποιητικής συλλογής του Δημήτρη Πέτρου, «Α΄ Παθολογική», είχαν εμφανιστεί, αν δεν κάνω λάθος, πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου με τον τίτλο «Οικογενειακό άλμπουμ». Ο παλαιότερος αυτός τίτλος υπολείπεται οπωσδήποτε σε συνδηλώσεις απ’ αυτόν που τελικά υιοθέτησε ο ποιητής, αλλά περιγράφει με μεγαλύτερη ακρίβεια το περιεχόμενο του βιβλίου, αφού μεταξύ Εξωφύλλου και Οπισθοφύλλου (όπως τιτλοφορούνται το πρώτο και το τελευταίο ποίημα της συλλογής) παρελαύνουν, με σειρά εμφανίσεως, ο πατέρας του αφηγητή, ο αδερφός του ο Δαυίδ, η μάνα του σε κρεβάτι νοσοκομείου, η Άννα κατάκοιτη, ο παππούς στην εξοχή, ένας έμπορος με νάιλον γραβάτα, ο παιδικός του φίλος και η ξεχασμένη Μαρία.

Και όλα αυτά τα ξένα για τον αναγνώστη πρόσωπα, παρόλο το βιωματικό τους υπόβαθρο –ή μήπως χάρη σε αυτό;– αποκτούν μέσω της ποίησης μιαν αρχετυπική διάσταση και μια ζωντανή παρουσία. Γιατί η ποίηση, η ποίηση του Δημήτρη Πέτρου εν προκειμένω, έχει αυτή τη δύναμη, να δίνει φωνή και ζωή –ζωή άλλη, που όμως είναι η πιο αληθινή και γι’ αυτό και πιο οικεία– σε πρόσωπα και γεγονότα της πραγματικότητας που αλλιώς θα χάνονταν ή θα έμεναν σιωπηλά: «Όταν έλειψα, ο παλιός μου φίλος πέθανε. / Δεν άντεξε να μείνει αθέατος».

Για τον ίδιο τον ποιητή όμως το φορτίο αυτό είναι συχνά βαρύ: το φεγγάρι άρρωστο ξερνάει τις παρομοιώσεις του, τα μεταγωγικά περνάνε πάνω απ’ το κεφάλι του, το πλίνθινο παραπέτασμα γκρεμίζεται και «η ζωή επιδεικνύει την ικανότητά της / να ξεθωριάζει χρώματα». Και το ποίημα λέει τα δικά του – με γλώσσα ταυτόχρονα  ανεπιτήδευτη και παλλόμενη, με τολμηρή εικονοποιία και βαθιά συναισθηματική ένταση, με νοητικά άλματα που εντείνουν την αναγνωστική εγρήγορση και ήπια λυρική εκδίπλωση που δεν αρνείται το παράλογο: «Εδώ τελούνται μυστήρια. Ζωή γεμάτη πολυφαινόλες και άγρια δέντρα. // Είναι μαγεία να ανακαλύπτεις κατσαρόλες στα ερείπια». Η πιο ώριμη και κατασταλαγμένη ίσως πρώτη ποιητική συλλογή που έχουμε διαβάσει εδώ και καιρό.

.

Οικογενειακός γιατρός

 

Τρεις μέρες πάλευε στη ζούγκλα του ιατρείου.

.

Μάγοι ιθαγενείς   φυσοκάλαμα   θεραπευτικά φυτά

θηρία και τυφώνες τού έπνιγαν τη φωνή.

.

Δίπλα

βάρκες με άλλους ασθενείς κωπηλατούσαν ήρεμα

τον έδειχναν με το δάχτυλο   έβγαζαν φωτογραφίες.

.

Τον είδε ο γιατρός.

Είπε να κόψει τα ποιήματα το βράδυ.

.

[Πρώτη δημοσίευση στο Ανοιχτό βιβλίο της Εφημερίδας των συντακτών]

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος