Χρίστος Παπαγεωργίου, Κρύβε λόγια [ποιήματα], εκδ. Κίχλη

Ένα από τα μυστήρια της ποίησης, που αποτελεί και τη μαγεία της, είναι ο τρόπος που ένα ποίημα, κάποτε, καταλαμβάνει εξαπίνης τον αναγνώστη και τον δένει με τη γοητεία του, προτού καλά καλά προλάβει εκείνος να βγάλει νόημα απ’ αυτό. Έτσι περίπου συμβαίνει με τη νέα ποιητική συλλογή (ένατη δημοσιευμένη από το 1977) του Χρίστου Παπαγεωργίου «Κρύβε λόγια». Ο αναγνώστης εισέρχεται διαβάζοντας τους στίχους σε έναν μαγικό κόσμο, στον οποίο όλα μπορεί να συμβούν και τίποτε δεν είναι αδύνατον: «Έχω λίγο χρόνο ακόμη / Ας τον εκμεταλλευτώ / Παίρνω το μπρίκι του καφέ / Και φτιάχνω ένα ποίημα στη γεύση / Ανάβοντας μια τσουκνίδα / Ρίχνοντας τη στάχτη στη λεκάνη της τουαλέτας / Φορώ παλτό και πουκάμισο λερωμένο / Γιατί η βροχή γλίστρησε στο παρκέ». Μα παρόλο το αναποδογύρισμα της λογικής και την εξάρθρωση των νοημάτων, παρόλη την αινιγματικότητα πολλών εικόνων και την κρυπτικότητα πολλών αναφορών, ό,τι μένει στο τέλος είναι εκείνο το είδος της ποίησης που προσφέρει στον αναγνώστη την ουσιαστικότερη γνώση της πραγματικότητας που μπορεί κάποιος να ζητήσει.

Ο Χρίστος Παπαγεωργίου χτίζει έναν κόσμο με υλικά του την υπερρεαλιστική τόλμη και ελευθεριότητα, το χιούμορ σε όλες του τις διαβαθμίσεις (από την ειρωνεία και τον σαρκασμό μέχρι το μαύρο χιούμορ, το ανέκδοτο και την πλάκα), το ξάφνιασμα και την παραδοξολογία, την ταχύτητα και τη λιτότητα. Ο αναγνώστης ήδη από το πρώτο ποίημα προειδοποιείται για τα αναπάντεχα συναπαντήματα που μπορεί να του τύχουν: «Όταν μπεις / Κλείσε όλα τα φώτα σαν σε γιορτή». Ό,τι ακολουθεί είναι εικόνες του κόσμου μας γυρισμένου το μέσα έξω, έτσι που να φαίνονται οι ραφές του, αναμνήσεις του ποιητή από το παρελθόν του στην ελληνική ενδοχώρα, αυτοβιογραφικές αναφορές, ειδήσεις από την πραγματικότητα έξω από το παράθυρό μας, πολιτικές και υπαρξιακές συνδηλώσεις: «Γιατί ο καιρός άγριος όσο ποτέ / Θα κυλήσει πάνω απ’ την πόλη / Σαν ταχυδρόμος ειδήσεων κακών / Σαν πολική αρκούδα / Σαν εμένα / Το αθώο σπουργίτι που τσιμπολογά / Τα ψίχουλα στο περβάζι του παραθύρου».

[Πρώτη δημοσίευση στο Ανοιχτό βιβλίο της Εφημερίδας των συντακτών, 1 Νοεμβρίου 2014]

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος