[στη μνήμη του Ε.Χ. Γονατά]

 

Γύριζε μόνη της κι ήτανε η ώρα πια κοντά στα ξημερώματα,

μα από τα κρύα νερά και τα ποτά δεν άντεξε να φτάσει ως το σπίτι,

 

χώθηκε στη ρεματιά με τα πυκνά κλαριά

που όλη τη μέρα δεν αφήνανε τον ήλιο να περάσει

 

(λυθήκανε τα ιδρωμένα μέλη κι η ψυχή της

απ’ τη δροσιά κι από το αεράκι),

 

έβγαλε το εσωρουχάκι της και τ’ ακούμπησε

προσεκτικά διπλωμένο επάνω σε μια πέτρα,

 

σήκωσε τη φούστα της ψηλά, λύγισε τα γόνατα

και μ’ έναν ήσυχο αναστεναγμό έβρεξε από κάτω της το χώμα

 

(ένα αεράκι έστειλε δυο-τρεις καυτές σταγόνες

στα δάχτυλα και στο άσπρο πέδιλό της).

 

Έγειρε ύστερα πάνω στην ίδια πέτρα το κεφάλι της,

με το μικρό βρακάκι της για μόνο μαξιλάρι

 

(τα βατράχια που κοάζανε κι οι ρίζες των δέντρων που μεγάλωναν

στιγμή δεν σταματούσαν),

 

έκλεισε για μια στιγμή τα βλέφαρα και την πήρε ο ύπνος.

Έτσι την είδα, κύριε πρόεδρε, εκείνο το πρωί:

 

ξαπλωμένη στο δεξί πλευρό κάτω απ’ το νιο πλατάνι,

το κεφάλι της επάνω σε μια πέτρα, ξανθά μαλλιά,

 

πόδια γυμνά, η φούστα της μαζεμένη ψηλά

κι η ανάσα της απαλή μέσα στο ροζ βρακάκι.

 

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Μια λεπτομέρεια που κανείς δεν την παρατηρεί, εκδ. Free Thinking Zone